Φάνηκε ο Κρόνος το μεσημέρι!? 19.04.1283

Ις΄. Περί του φανέντος κατά μεσημβρίαν αστέρος.

''Ήν δε άρα γέλως και ειρωνεία το τότε πραχθέν, ο δη και αστήρ, ον Κρόνον οι περί ταύτα δεινοί λέγουσι, παρεδείκνυ , ίνα μη λέγω και το καθ’ ύπνους δόξαν τινί των αρχιερέων , ως, άμα καθεζομένων απάντων εν συνόδω μείζονι, συντετρίφθαι μεν εξαίφνης τον μακρόν θρόνον εκείνον, άμα δε πάντας κατά γης ασχημόνως ερρίφθαι και ούτω κείσθαι, έλκοντας τον από πολλών έλεον. Αλλ’ οίον το του αστέρος. Μεσούσης γαρ ημέρας, του ηλίου λαμπόντος, μηνός βοηδρομιώνος ισταμένου, ότε, την εαρινήν τροπήν παρελαύνων, ήλιος καθαρώτερος ή πρότερον δείκνυται, των χειμερινών νεφών διαλυομένων, κατ’ ουρανόν μέσον επέφωσκε στίλβων, ει και μη στίλβειν οι πλανήτες δια το εγγύς είναι λέγονται, αλλά όμως εκείνος, τούτο μεν τω της καθ’ αυτόν σφαίρας υψώματι προς τους άλλους , τούτο δε και τω τας του ηλίου ακτίνας δεχομένους τους οφθαλμούς τω κατ’ αυτάς αρρωστείν περιχύματι, είπερ και εκ ατονίας το στίλβειν, καθ’ όσον ήν έστιλβεν . Οι μεν ουν εν αγαθοίς έταττον το σημείον, περιλάμψαι γας σφίσι το των αγαθών μέλλειν, και παν σκοτώδες και αμαυρόν απελαθήναι τη του πατριαρχεύσαντος παρουσία. Λόγιοι δε ανδρών μεγίστων αφανισμόν και της κατά σφας τιμής φθοράν ενενόουν, κρείττω μαντευόμενοι, το γαρ του αστέρος ύψωμα τω μεγαλείω των ανδρών παραβάλλοντες, το κρονικόν και ψυχρόν αυτοίς ενετίθουν, ως πηχθησομένοις τω κρύει των συμφορών, ο δη και κατά πόδας ηκολούθει.''

- O Γεώργιος Παχυμέρης μας πληροφορεί πως φάνηκε το μεσημέρι της 19ης Απριλίου του 1283 ( εξάγεται εκ των προαναφερθέντων συμβάντων, παρόλο που αναφέρει τον βοηδρομίωνα !) , ένα φωτεινό αστέρι που είχε στίλβη και ήταν ο Κρόνος. Συνήθως οι πλανήτες δεν έχουν στίλβη ,δεν τρεμοπαίζουν. Ωστόσο μέσω του ψηφιακού πλανηταρίου Stellarium, βρίσκουμε ότι ο Κρόνος εκείνο το μεσημέρι είχε ήδη δύσει. Γιατί ήταν ο Κρόνος ( τότε ήξεραν τις θέσεις των πλανητών και αστέρων) ; Μήπως ήταν ο Άρης ή Αφροδίτη ή κάποιος κομήτης ; Το μυστήριο παραμένει! Μιχάλης Σταμάτης, Φυσικός -

ΧΡΟΝΙΚΟΝ, ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΧΥΜΕΡΗΣ, Συγγραφή 7,16. CFHB 24.τ.3,σελ.61

Ο Κομήτης του 539 .

Ο Κομήτης του 539 .

«Εκείνο τον καιρό εμφανίστηκε και ο κομήτης, αρχικά στο μέγεθος ενός ψηλού ανθρώπου και αργότερα ακόμα μεγαλύτερος. Το τέλος του ήταν προς τη δύση του ηλίου και η αρχή του προς την ανατολή, και ακολουθούσε κανονικά την πορεία του ηλίου. Ο ήλιος ήταν στον Αιγόκερω και ο κομήτης στον Τοξότη. Μερικοί τον αποκαλούσαν Ξιφία ,επειδή ήταν επιμήκης και η αρχή του μυτερή, άλλοι τον αποκαλούσαν Πωγωνία (γενειοφόρο), και φαινόταν περισσότερο από σαράντα μέρες. Οι σοφοί σε αυτά τα πράγματα δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους , και έλεγε ο καθένας τα δικά του για το παράξενο άστρο και για το τι σήμαινε.»

-Κομήτης του 536 ήταν ορατός για 40 ημέρες,στις αρχές του 536, τις πρωινές ώρες πριν την ανατολή του Ηλίου.-

οι θέσεις του Κομήτη και του Ήλιου με το Stellarium.

Ιστορία των Πολέμων, Προκόπιος, Βιβλίο ΙΙ, 4, Εκδόσεις ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ-Α.Α.ΛΙΒΑΝΗ

Ισχυρές Βροχές και Κεραυνοί.Έτος 548/549 μ.Χ.

Έτος 548/549 μ.Χ.

Ισχυρές Βροχές και Κεραυνοί.

''Κατά το έτος αυτό έπεσαν βροντές και αστραπές πολύ φοβερές και πολλοί χτυπήθηκαν από κεραυνό την ώρα που κοιμόντουσαν. Και κατά την ημέρα της γιορτής του αγίου Ιωάννου συνέβησαν βροντές και αστραπές πολύ φοβερές, ώστε να ξεκολλήσει μέρος του πετάλου του κίονος του Ξηρολόφου καθώς και η ανάγλυφη κεφαλή του ιδίου κίονος.''

Βροχή , από βυζαντινό χειρόγραφο της Βρετανικής Βιβλιοθήκης

Χρονογραφία Θεοφάνης.ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ

Ο Κεραυνός κατά τους μαθηματικούς και λαϊκούς της Αυτοκρατορίας, του 11ου αιώνος.

Ο Κεραυνός κατά τους μαθηματικούς και λαϊκούς της Αυτοκρατορίας, του 11^ου αιώνος.

«Οι μαθηματικοί ισχυρίζονται , στηριζόμενοι στη Φυσική, ότι είναι ένας πύρινος ποταμός που γεννιέται από τη σύγκρουση και τη διάρρηξη των νεφών. Είναι πολύ λεπτός και καθώς πέφτει με υπερβολική ορμή επάνω στα σώματα που του αντιστέκονται , προκαλεί βίαιη και απότομη ρήξη. Υποστηρίζουν μάλιστα, ότι ο κεραυνός είναι τόσο λεπτός από τη φύση του .που δεν μπορεί να καταστρέψει κάποιο αραιό σώμα ή οποιοδήποτε σώμα έχει πόρους ή μικρές τρύπες , όπως για παράδειγμα όσα από τα υφάσματα είναι πέπλα ή κάτι παρόμοιο. Αν τύχει λοιπόν να πέσει κεραυνός σε ύφασμα λινό ή από βαμβάκι ή από άλλο υλικό, το οποίο έχει επάνω του κολλημένο χρυσάφι, λιώνει το χρυσάφι και το μετατρέπει σε βωλό , όπως η φωτιά του χωνευτηρίου , ενώ αντιθέτως το ύφασμα το αφήνει άθικτο. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Ο κεραυνός περνά διαμέσου των πόρων του σώματος , που δεν είναι ορατοί, και καταφλέγει μόνον τα εντόσθια , επειδή είναι κατασκευασμένα από παχύτερη ύλη και δεν έχουν πόρους, ενώ το εξωτερικό μέρος του σώματος πολλές φορές δεν το καίει και μένει άδειο χωρίς τα εντόσθια . Οι άνθρωποι του λαού απεναντίας λένε ότι αιτία των κεραυνών είναι ένα τεράστιο ερπετό σαν δράκος, το οποίο το αρπάζει κάποια αόρατη δύναμη και αυτό, καθώς κινείται γρήγορα, σχίζει με τα νύχια και τα δόντια του ό,τι τύχει να πιαστεί από πάνω του, προσπαθώντας να προβάλει αντίσταση στην ορμή εκείνων που το σύρουν.»

Ιστορία Μιχαήλ Ατταλειάτης, 310,311 ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΝΑΚΗ

Ισχυρή Καταιγίδα και Ομίχλη στη Λιτανεία της Παναγίας Οδηγήτριας. 25-26 Μαΐου 1453.

Ισχυρή Καταιγίδα και Ομίχλη στη Λιτανεία της Παναγίας Οδηγήτριας. 25-26 Μαΐου 1453.

«Στη συνέχεια, όμως, δεν πρόλαβαν να κάνουν μερικά βήματα κι αμέσως μετά, το καταμεσήμερο , ξέσπασε καταιγίδα με νέφος και πολλές βροντές κι αστραπές, κι έπεσε καταρρακτώδης βροχή με δυνατό χαλάζι. Το αποτέλεσμα ήταν να μη μπορούν να αντέξουν και να προχωρήσουν άλλο οι ιερείς κι αυτοί που βαστούσαν την εικόνα, κι επίσης το πλήθος που ακολουθούσε, διότι δυσκολευόταν κι εμποδίζονταν από τη φόρα των νερών που έπεφταν κι από τη σφοδρότητα του χαλαζιού. Και θα κινδύνευαν πολλά από τα παιδιά που ήταν μαζί τους να παρασυρθούν από τα ορμητικά νερά και να πνιγούν, αν δεν τα άρπαζαν αμέσως κάποιοι άνδρες και δεν τα έβγαζαν από το χείμαρρο με δυσκολία. Τόσο πρωτοφανής και παράξενη ήταν αυτή η νεροποντή με το χαλάζι. Δήλωνε, πάντως, την ταχύτατη απώλεια των πάντων κι ότι πολύ σύντομα θα χαθούν όλα και θα παρασυρθούν σαν χείμαρρος και σαν ορμητικά νερά.

Αυτό είχε γίνει την προηγούμενη μέρα. Την επομένη το πρωί ένα πυκνό σύννεφο τύλιξε όλη τη πόλη από την αυγή ως το βράδυ. Αυτό, πάντως, δήλωνε ότι ο Θεός έφυγε από την Πόλη και την άφησε πίσω του, την εγκατέλειψε εντελώς κι απέστρεψε το πρόσωπό του από αυτή. Γιατί ο Θεός κρυμμένος μέσα στο σύννεφο πλησιάζει και πάλι απέρχεται. Ως εδώ για αυτά. Κι ας μη δυσπιστεί κανείς, πάρα πολλοί και ξένοι και ντόπιοι έγιναν αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων.»

Σκηνή ισχυρής καταιγίδας.Από βυζαντινό χειρόγραφο της  Βρετανικής Βιβλιοθήκης.

Ιστορία ,Μιχαήλ Κριτόβουλος ο Ίμβριος.Πρώτο βιβλίο ,45-46. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΝΑΚΗ

Σφοδρός Λίβας τον Ιούνιο του 906 μ.Χ.

Σφοδρός Λίβας τον Ιούνιο του 906 μ.Χ.

«Και κατά τον Ιούνιο μήνα εκάλεσε ο Κωνσταντίνος Λίψ τον βασιλέα Λέοντα ΣΤ’ στο μοναστήρι που έκτισε, πλησίον των Αγίων Αποστόλων , με το σκοπό να κάνει τα εγκαίνια και για να γευματίσει. Φύσηξε όμως ξαφνικά λίβας σφοδρός που ταρακούνησε πολλές οικοδομές και στους ανθρώπους έφερε φόβο και τόση ταραχή , που όλοι έφυγαν από τα σπίτια τους προς την ύπαιθρο. Έπειτα όμως ακολούθησε βροχή και σταμάτησε αυτή την καταιγίδα.»

Χρονογραφία Ιωάννης Σκυλίτσης,Λέων ο Σοφός ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΙΛΗΤΟΣ

Ο μεγάλος κομήτης του 1106 .

Ο μεγάλος κομήτης του 1106.

''Όταν μαθεύτηκε η άφιξη του αυτοκράτορα στη Θεσσαλονίκη, οι άνθρωποι των δυτικών επαρχιών, όπως ακριβώς τα σώματα έλκονται προς το κέντρο της βαρύτητας, έτσι κι εκείνοι όλοι προσέτρεχαν σε αυτόν. Πριν από τους Κέλτες είχε πέσει ακρίδα, όπως είχε συμβεί και με εκείνους που ήλθαν την άλλη φορά’ στον ουρανό εμφανίστηκε ένας μεγάλος κομήτης ,ο μεγαλύτερος που είχε φανεί ποτέ. Άλλοι τον παρομοίαζαν με μικρό δοκάρι κι άλλοι με ακόντιο. Έπρεπε , είναι αλήθεια, τα παράδοξα που επρόκειτο να μας αναστατώσουν να δηλωθούν άνωθεν με ένα είδους προεξαγγελτικού προοιμίου. Επί σαράντα ολόκληρα μερόνυχτα μπορούσε κανείς να βλέπει ολοκάθαρα τον κομήτη, που μάλιστα παρουσιαζόταν να ανατέλλει από τη Δύση και να κατευθύνεται προς την Ανατολή. Τρομοκρατημένοι όσοι τον έβλεπαν ζητούσαν να μάθουν ποιο προμήνυμα έφερνε. Ο αυτοκράτορας εξάλλου, μολονότι δεν έδινε προσοχή σε κάτι τέτοια και πίστευε πως προέρχονται από φυσικά αίτια, όμως ρωτούσε τους ειδικούς στα θέματα αυτά. Κάλεσε μάλιστα και τον Βασίλειο, που είχε πρόσφατα αναλάβει το αξίωμα του δημάρχου του Βυζαντίου (ο άνθρωπος αυτός έδειχνε μεγάλη αφοσίωση στον αυτοκράτορα), και τον ρωτούσε για το άστρο που είχε εμφανιστεί. Εκείνος επιφυλάχθηκε να απαντήσει την επαύριον κι επέστρεψε στο κατάλυμά του, ένα παλαιό ιερό του ευαγγελιστή Ιωάννη, όπου βάλθηκε να παρατηρεί το άστρο τη στιγμή που επρόκειτο να δύσει ο ήλιος. Ενώ το μελετούσε ,κουράστηκε από την πολλή σκέψη και τον πήρε ο ύπνος. Τότε είδε τον Άγιο στολισμένο με ιερά άμφια. Καταχαρούμενος ο Βασίλειος φαντάστηκε πως δεν βλέπει πια όνειρο ,αλλά οπτασία. Είχε αναγνωρίσει τον Άγιο και τον κατέλαβε δέος. Τρέμοντας όλος τον παρακάλεσε να του φανερώσει τι προμηνούσε το άστρο . «Κινήσεις των Κελτών προμηνάει το άστρο», είπε ο Άγιος, «κι η εξαφάνισή του θα φανερώσει την αποχώρησή τους από δω»'' .

-Ο κομήτης φαινόταν τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 1106.-

Αλεξιάς .Άννα Κομνηνή.ΒΙΒΛΙΟ ΙΒ’ , IV ,ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ