Κομήτης τον Ιούνιο του 1402

Κομήτης  τον Ιούνιο του 1402

''Τις ημέρες εκείνες, την ανοιξιάτικη ώρα που ο ήλιος διασχίζει τους διδύμους, φάνηκε, κατά τη δύση, σημείο μεγάλο από τον ουρανό, προάγγελος κακών. Ήταν κομήτης λαμπρότατος, που είχε την ουρά του κάθετη και λαμπερή σαν φωτιά, μεγαλύτερη από τέσσερεις πήχεις, και έριχνε τις ακτίνες του σαν δόρυ από τη δύσι ως την ανατολή. Όταν μάλιστα έπεφτε ο ήλιος, τότε το μετέωρο αυτό άπλωνε τις εξίσου λαμπρές ακτίνες του και καταφώτιζε τα όλα τα πέρατα της γης, μην επιτρέποντας στα υπόλοιπα άστρα να λάμψουν αλλά ούτε και στην ατμόσφαιρα να σκοτεινιάσει. Αντιθέτως έριχνε το φως του σαν αψίδα και η φλόγα του γυάλιζε ιδιαίτερα στο κέντρο του ουρανού, ενώ οι ακτίνες του περιορίζονταν μόνον στον ορίζοντα .Το ίδιο μετέωρο παρατήρησαν και οι Ινδοί , οι Χαλδαίοι,οι Αιγύπτιοι,οι Φρύγες, οι Πέρσες, οι κάτοικοι της Μικράς Ασίας, οι Θράκες,οι Ούννοι, οι Δαλμάτες,οι Ιταλοί ,οι Ισπανοί,οι Γερμανοί και κάθε άλλο έθνος που κατοικεί γύρω από τις όχθες του ωκεανού. Το φρικτότατο τούτο τερατούργημα στεκόταν εκεί και φαινόταν παντού και έλαμπε παντού, γι’ αυτό άλλωστε καλείται Λαμπαδίας, μέχρι τη φθινοπωρινή ισημερία, όταν ο ήλιος άρχιζε την πορεία του μέσα από το ζώδιο του ζυγού.''

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - ΜΙΧΑΗΛ ΔΟΥΚΑΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΝΑΚΗ